ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΕΖΟΣ: «ΠΡΟΩΘΕΙΤΑΙ» ΓΙΑ «ΨΗΛΑ» ΑΝΤΙ ΝΑ ΑΠΕΛΑΘΕΙ

ΣΤΕΝΟΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑ

ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙ ΤΟΥΣ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΕΣ

Ο στενός συνεργάτης του Δήμητρα, Παναγιώτης Λέζος, μαζί με τον Έλληνα συνάδελφο του - έτσι λέει ο ίδιος - και άλλα μέλη του διδακτικού προσωπικού του Αλβανικού Σχολείου. Αντί να τον απελάσουν, τον στέλνουν εκπρόσωπο των Βορειοηπειρωτών της Ελλάδος στην Αμερική. Τι γίνεται εδώ πέρα; Δεν υπάρχει κράτος; Δεν υπάρχουν υπηρεσίες;

Ως εκπρόσωπος των Βορειοηπειρωτών που ήρθαν τα τελευταία χρόνια στην ως τώρα Απελευθερωμένη Ελλάδα ΜΑΣ προσκλήθηκε στις ΗΠΑ (από την Πανηπειρωτική Ομοσπονδία Αμερικής - Καναδά - Αυστραλίας) κάποιος Παναγιώτης Λέζος, πρόεδρος Αδελφότητος Λεσνίτσας και εκδότης της εφημερίδας «Παλμός Λεσνίτσας» και «Ελληνισμός», ο οποίος - κατά τις φήμες που κυκλοφορούν - προωθείται από κάποιους για το Αξίωμα το προέδρου της υπό ίδρυσιν «Ενώσεως Βορειοπειρωτικών Σωματείων»!

Ο Λέζος - αυτός, είναι πρώτος δάσκαλος στο παράνομο Αλβανικό Σχολείο που έφτιαξαν οι Δημητράδες στην Αθήνα, ένα σχολείο που χαιρετίστηκε από τον Αλβανικό Τύπο, το επισκέφθηκε ο Αλβανός πρέσβης, - για να καταλάβετε το ρόλο του – απαγορεύτηκε από το ελληνικό κράτος. Για το ρόλο του στο σχολείο, ο ίδιος ο Λέζος - ως Αλβανός πέρα για πέρα - έδωσε συνέντευξη στην Αλβανόφωνη εφημερίδα «Εγνατία», η οποία κάτω από τον τίτλο «το πρώτο Αλβανικό Αλφάβητο στην Αθήνα - Μιλάει ο κ. Παναγιώτης Λέζος» έγραψε και τα εξής (οι υπογραμμίσεις είναι του «Στόχου»): «Η γλώσσα μας, πόσο καλή, πόσο γλυκιά, πόσο καθαρή... Ν. Φρασιέρη».

Ερώτηση: Σαν πρώτος δάσκαλος εδώ στην Αθήνα εδώ και πέντε χρόνια ασφαλώς θα θυμάστε πολλά. Πιστεύω ότι ήταν μια αρχή πολύ δύσκολη, για τις τότε συνθήκες;

Απάντηση: Χωρίς αμφιβολία πολύ δύσκολα ήταν! Τότε, θυμάμαι τα Αλβανόπουλα, δεν τα δέχονταν στα ελληνικά σχολεία και οι γονείς τους, συχνά υποχρεωμένοι από τις συνθήκες, τα άφηναν ελεύθερα μέχρι τη ζητιανιά. Με συγχωρείτε αλλά αυτό το πράγμα έχει περιπτώσεις που συμβαίνει και σήμερα. Έτσι είναι, συμβαίνει και σήμερα γι' αυτό όμως μπορούμε να μιλήσουμε μια άλλη φορά. Λοιπόν, αυτά τα παιδιά, τα οποία γνώριζα καλά από τη διδασκαλική μου πείρα, στα χωριά του Σαραντιού, φαίνονταν σαν να γλιστρούσαν καθημερινά σε ένα βάραθρο όχι λίγο επικίνδυνο για τη νεαρή τους ηλικία. Σε αυτή την περίοδο εδώ στην Αθήνα ήταν πολλοί μετανάστες από διάφορα μέρη του κόσμου και για τα παιδιά τους ο Σύλλογος «ΦΙΛΑΛΗΛΛΙΑ» οργάνωσε τα καλοκαιρινά σχολεία, με σκοπό να βοηθήσει τους φτωχούς μετανάστες. Ε, τότε γιατί να μην πηγαίνουν και τα παιδιά των Αλβανών μεταναστών σε αυτά τα σχολεία;

Εγώ μαζί με έναν Ελληνα συνάδελφο μου κάναμε ό,τι μπορούσαμε τότε. Σαν πρώτο βήμα σκεφτήκαμε και κάναμε μια προετοιμασία των παιδιών στα γλωσσικά και, αργότερα, εγγραφές στα ελληνικά σχολεία, κάτι το οποίο σταθεροποιήθηκε το τελευταίο διάστημα. Τώρα επανέρχομαι στο A.B.C. στην αλβανική, φωτοαντιγράφησα για τους μαθητές πολλά μαθήματα, δωρεάν, λογικό, και συνεχίζω να απευθύνομαι σε όλους τους φίλους μου, αλλά και σε αυτούς που δεν γνωρίζω, να φέρουν τα παιδιά τους σε αυτό το σεμνό τέμενος της όμορφης αλβανικής γλώσσας».

Ποιοι κανονίζουν τέτοιες προωθήσεις!;; Κουκούτσι μυαλό δεν υπάρχει;

Εφημερίδα «ΣΤΟΧΟΣ» Τετάρτη 19 – 02 – 1997