Ευκαιρία επίλυσης του Βορειοηπειρωτικού!
Του ΑΠ. Π. ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ
Τα γεγονότα περί τα Εθνικά μας Θέματα, αλλά και ευρύτερα στην οικουμένη μας, με την ανεξέλεγκτη εν πολλοίς ιλιγγιώδη ανάπτυξη της Τεχνολογίας (πρβλ. την υπέργεια «τρύπα του Όζοντος και την υποθαλάσσια, ανεξέλεγκτη επίσης ακόμη, εκροή πετρελαίου στον Ειρηνικό Ωκεανό), προστρέχουν ταχύτατα, πέρα των δυνάμεών μας, να τα παρακολουθούμε και, πολύ περισσότερο, να τα σχολιάζουμε!Ένα απ’ αυτά είναι και η πρόσφατη Απόφαση του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου της Χάγης (CIJ-Δ.Π.Δ.Χ.), για την έμμεση αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου (Κοσσόβου) ως Ανεξαρτήτου, το οποίο διαδόθηκε αστραπιαίως παντού και προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις, καίτοι προήλθε ύστερα από παράνομο «δημοψήφισμα» της μειοψηφίας στη Σερβία ευρύτερα, αλλά πλειονοψηφούσης στην περιοχή, και την επακολουθείσασα απόφαση της αυτοανακηρύξεως, που το επέβαλε ο ένοπλος Απελευθερωτικός στρατός Κοσσόβου (UCK) (8.2.08). Όσο κι αν είναι απλώς γνωμοδοτικό και όχι επιβεβλημένο, όμως, είναι δυνατόν να θεωρηθή ως «δεδικασμένο» και για άλλες ευρύτερα ανάλογες περιπτώσεις, αλλ’ όχι τεκμηριωμένο. Διότι, γιά να έχη ισχύ ένα ανάλογο δημοψήφισμα και απόφαση για αυτοδιάθεση, προϋποθέτει σχετική συνεννόηση –άρα ειρηνικά- με την άλλη πλευρά –εν προκειμένω τη Σερβία- η οποία ουδέποτε συνήνεσε προς τούτο!Οπωσδήποτε, όμως, πολύ περισσότερο ισχύει η απόφαση αυτή για το Β/Ηπειρωτικό, διότι: α) Η περιοχή της Β. Ηπείρου, έστω στα όρια, στα οποία υπήρχε παμψηφία ή απόλυτη πλειονοψηφία, ανέκαθεν ήταν «Ελληνικωτάτη» και τρεις τουλάχιστον φορές δι’ αγώνων και θυσιών ανέκτησε την ελευθερία της, π.χ. 1912-13, 1914, (Αυτονομιακός Αγώνας), 1940-41. Β) Επισήμως και επανειλημμένως ζητήθηκε και από την Ελληνική πλευρά (κ. Κ. Μητσοτάκης, ως Πρωθ/ργός, 1990-93), καθώς και από την ΟΜΟΝΟΙΑ, ως αρμόδιο και αναγνωρισμένο όργανο των Β/Ηπειρωτών (μέχρι και προσφάτως από τον Πρόεδρό της, κ. Βασ. Μπολάνο), γ) Υπάρχει το πλέον αναμφισβήτητο και έγκυρο διπλωματικό έγγραφο, το Πρωτόκολλο της Κερκύρας (5/17-5-1914), περί ευρυτάτης Αυτονομίας της Β. Ηπείρου, υπογραφέν και από την Αλβανία, όσο κι αν αυτό είναι παρημελημένο, ήτοι από την Ελληνική πλευρά, με την συνήθη «αμέλεια», ενώ από την άλλη εσκεμμένως, δ) Το Β/Ηπειρωτικό Ζήτημα ευρύτερα, μέχρι και το «εδαφικό», ευρίσκεται σε εκκρεμότητα ενώπιον του Συμβουλίου των ΥΠΕΞ των Πέντε Μεγάλων Νικητριών Δυνάμεων, και μάλιστα ως διεθνές, και το μόνο αυτό, ως «Ιερόν και απαράγραπτον» (Γ. Παπανδρέου, Βουλή, 30.5.60). Τα δύο άλλα, ως γνωστόν, επιλύθηκαν, και μάλιστα ειρηνικά (Αυστριακό 1955, Γερμανικό 1989-90).Ιδού λοιπόν, και νέα λαμπροτάτη ευκαιρία –με τη νέα τροπή που έλαβε το θέμα του Κοσσόβου- για τον Μητροπολιτικό Ελληνισμό (και δη την Κυβέρνηση), καθώς και τον Β/Ηπειρωτικό, (την ενιαία ΟΜΟ ΝΟΙΑ – και όχι κομματιασμένην!), προκειμένου να τολμήσουν επί τέλους, όλοι μαζί και να αξιοποιήσουν όλα τα παραπάνω ισχυρά δεδομένα, για την, κατά το δυνατόν, συντομώτερη και ευνοϊκώτερη –ειρηνικά πάντα- επίλυση του επί τόσα χρόνια χρονίζοντος και μάλλον πολλαπλώς φθίνοντος θέματος, με δόση ευθύνης και των ίδιων των Β/Ηπειρωτών, και τούτο πριν είναι πολύ αργά.Η αδάμαστη και αδιάκριτη ιστορία, μαζί και οι «αθάνατοι νεκροί και η παρούσα και οι μέλλουσες γενιές», (Κ. Παλαμάς), θα μας κρίνουν ανεπανόρθωτα. Και η ταπεινότης μου «είπε κι ελάλησε» επανηλημμένως και πολλαπλώς, με όλες τις ασθενείς δυνάμεις, αλλ’ «εις ώτα μη ακουόντων»! Η ανωτέρω, πάντως, Απόφαση της Χάγης, όσο κι αν είναι απλώς «γνωμοδοτική» (ΕΣΤΙΑ), όμως «ενδεχομένως δεν θα είναι χωρίς συνέπειες για τα αυτονομιστικά κινήματα σε όλον τον κόσμο», και επομένως, είναι δυνατόν ν’ ανοίξη την όρεξη και για εις βάρος μας τεχνητές περιπτώσεις.Γι’ αυτό η Πολιτεία μας ας επαγρυπνεί αόκνως και εγκαίρως, επί τέλους! Σωτήριο είναι, ως γνωστόν, το προλαμβάνειν!..
Του ΑΠ. Π. ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ
Τα γεγονότα περί τα Εθνικά μας Θέματα, αλλά και ευρύτερα στην οικουμένη μας, με την ανεξέλεγκτη εν πολλοίς ιλιγγιώδη ανάπτυξη της Τεχνολογίας (πρβλ. την υπέργεια «τρύπα του Όζοντος και την υποθαλάσσια, ανεξέλεγκτη επίσης ακόμη, εκροή πετρελαίου στον Ειρηνικό Ωκεανό), προστρέχουν ταχύτατα, πέρα των δυνάμεών μας, να τα παρακολουθούμε και, πολύ περισσότερο, να τα σχολιάζουμε!
Ένα απ’ αυτά είναι και η πρόσφατη Απόφαση του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου της Χάγης (CIJ-Δ.Π.Δ.Χ.), για την έμμεση αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου (Κοσσόβου) ως Ανεξαρτήτου, το οποίο διαδόθηκε αστραπιαίως παντού και προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις, καίτοι προήλθε ύστερα από παράνομο «δημοψήφισμα» της μειοψηφίας στη Σερβία ευρύτερα, αλλά πλειονοψηφούσης στην περιοχή, και την επακολουθείσασα απόφαση της αυτοανακηρύξεως, που το επέβαλε ο ένοπλος Απελευθερωτικός στρατός Κοσσόβου (UCK) (8.2.08). Όσο κι αν είναι απλώς γνωμοδοτικό και όχι επιβεβλημένο, όμως, είναι δυνατόν να θεωρηθή ως «δεδικασμένο» και για άλλες ευρύτερα ανάλογες περιπτώσεις, αλλ’ όχι τεκμηριωμένο. Διότι, γιά να έχη ισχύ ένα ανάλογο δημοψήφισμα και απόφαση για αυτοδιάθεση, προϋποθέτει σχετική συνεννόηση –άρα ειρηνικά- με την άλλη πλευρά –εν προκειμένω τη Σερβία- η οποία ουδέποτε συνήνεσε προς τούτο!
Οπωσδήποτε, όμως, πολύ περισσότερο ισχύει η απόφαση αυτή για το Β/Ηπειρωτικό, διότι: α) Η περιοχή της Β. Ηπείρου, έστω στα όρια, στα οποία υπήρχε παμψηφία ή απόλυτη πλειονοψηφία, ανέκαθεν ήταν «Ελληνικωτάτη» και τρεις τουλάχιστον φορές δι’ αγώνων και θυσιών ανέκτησε την ελευθερία της, π.χ. 1912-13, 1914, (Αυτονομιακός Αγώνας), 1940-41. Β) Επισήμως και επανειλημμένως ζητήθηκε και από την Ελληνική πλευρά (κ. Κ. Μητσοτάκης, ως Πρωθ/ργός, 1990-93), καθώς και από την ΟΜΟΝΟΙΑ, ως αρμόδιο και αναγνωρισμένο όργανο των Β/Ηπειρωτών (μέχρι και προσφάτως από τον Πρόεδρό της, κ. Βασ. Μπολάνο), γ) Υπάρχει το πλέον αναμφισβήτητο και έγκυρο διπλωματικό έγγραφο, το Πρωτόκολλο της Κερκύρας (5/17-5-1914), περί ευρυτάτης Αυτονομίας της Β. Ηπείρου, υπογραφέν και από την Αλβανία, όσο κι αν αυτό είναι παρημελημένο, ήτοι από την Ελληνική πλευρά, με την συνήθη «αμέλεια», ενώ από την άλλη εσκεμμένως, δ) Το Β/Ηπειρωτικό Ζήτημα ευρύτερα, μέχρι και το «εδαφικό», ευρίσκεται σε εκκρεμότητα ενώπιον του Συμβουλίου των ΥΠΕΞ των Πέντε Μεγάλων Νικητριών Δυνάμεων, και μάλιστα ως διεθνές, και το μόνο αυτό, ως «Ιερόν και απαράγραπτον» (Γ. Παπανδρέου, Βουλή, 30.5.60). Τα δύο άλλα, ως γνωστόν, επιλύθηκαν, και μάλιστα ειρηνικά (Αυστριακό 1955, Γερμανικό 1989-90).
Ιδού λοιπόν, και νέα λαμπροτάτη ευκαιρία –με τη νέα τροπή που έλαβε το θέμα του Κοσσόβου- για τον Μητροπολιτικό Ελληνισμό (και δη την Κυβέρνηση), καθώς και τον Β/Ηπειρωτικό, (την ενιαία ΟΜΟ ΝΟΙΑ – και όχι κομματιασμένην!), προκειμένου να τολμήσουν επί τέλους, όλοι μαζί και να αξιοποιήσουν όλα τα παραπάνω ισχυρά δεδομένα, για την, κατά το δυνατόν, συντομώτερη και ευνοϊκώτερη –ειρηνικά πάντα- επίλυση του επί τόσα χρόνια χρονίζοντος και μάλλον πολλαπλώς φθίνοντος θέματος, με δόση ευθύνης και των ίδιων των Β/Ηπειρωτών, και τούτο πριν είναι πολύ αργά.
Η αδάμαστη και αδιάκριτη ιστορία, μαζί και οι «αθάνατοι νεκροί και η παρούσα και οι μέλλουσες γενιές», (Κ. Παλαμάς), θα μας κρίνουν ανεπανόρθωτα. Και η ταπεινότης μου «είπε κι ελάλησε» επανηλημμένως και πολλαπλώς, με όλες τις ασθενείς δυνάμεις, αλλ’ «εις ώτα μη ακουόντων»! Η ανωτέρω, πάντως, Απόφαση της Χάγης, όσο κι αν είναι απλώς «γνωμοδοτική» (ΕΣΤΙΑ), όμως «ενδεχομένως δεν θα είναι χωρίς συνέπειες για τα αυτονομιστικά κινήματα σε όλον τον κόσμο», και επομένως, είναι δυνατόν ν’ ανοίξη την όρεξη και για εις βάρος μας τεχνητές περιπτώσεις.
Γι’ αυτό η Πολιτεία μας ας επαγρυπνεί αόκνως και εγκαίρως, επί τέλους! Σωτήριο είναι, ως γνωστόν, το προλαμβάνειν!..
Posted by Βορειοηπειρωτικός Παλμός
on 4:02 π.μ..
Filed under